Предмет на интерес на овој текст се метафикционалните елементи во романите Нишан (2007) на Блаже Миневски и Книга за Тара (2004) на Зденко Лешиќ. Поаѓајќи од теориските модели на метафикцијата (Линда Хачион, Патриша Во, Марк Кари), компаративната интерпретација на романите ќе се одвива на три рамништа: 1. Преглед на метафикционалните теми и постапки во романите: тематизации и демонстрации на односот книжевност – стварност, уметност – живот, факт – фикција; техниките на „отворен диегетски нарцизам” (самосвесен наратор, автотематизација на пишувањето). 2. Метатекстуалните рамништа во романите: варијантите на автореференцијално промислување на сопствениот наративен идентитет и метатекстуалните варијанти на коментаторски однос кон туѓите текстови, кон книжевната традиција и кон книжевните кодови и конвенции. 3. Онтолошките импликации на метафикцијата во романите: функцијата на метафикцијата во индицирање на разнишаниот онтолошки статус на книжевноста; функцијата на метафикцијата во самосвесните проблематизаци и нивелации на границите меѓу световите (книжевност – стварност, факт – фикција) и меѓу текстовите (книжевен – некнижевен, оригинал – плагијат).

постмодерен роман; метафикција; онтолошка доминанта