Drame „genijskoga cilusa” Krležnih Legendi analizirane su s obzirom na nadžanrovski shvaćenu kvalitetu tragičnog, pogotovo s obzirom na specifičan odnos tragedije prema mitu koji podrazumijeva određeni stupanj njegove refleksije. Rad se oslanja na teorijska razmatranja koja u središte suvremene tragedije stavljaju problem subjekta najuže vezan uz instancu lika. Na primjerima više-manje neuspjelih vizionara reflektirana je inherentna slabost njihovog mesijanskog poduhvata koji se sastoji u pokušaju humanizacije čovjeka. Ovim je ostvarena tipično krležijanska pesimistična antropološka vizija čovjeka kao podvojenog bića razapetog između vlastite tjelesnosti/animalnosti i njegove idealne projekcije.

Miroslav Krleža; tragedija; subjekt; mit; cikličnost; revolucija; refleksija